प्रेम कशाला म्हणतात तेच हल्ली मला कळत नाही.
तुझ्या ओठांचे ठसे आणि तू दिलेल्या जखमा
मला दोन्ही सारख्याच वाटू लागल्या आहेत
खुण म्हणा कि व्रण दोन्ही कडे दिसतो
अंतरीचा दाह पण दोन्ही कडे सारखाच उरतो.
तुझी पावलांचे ठसे आणि तुझ्या आठवणी
मला दोन्ही सारख्याच वाटू लागल्या आहेत
हळव्या मनावर छाप तर दोन्ही पाडून जातात
प्रत्येक टप्प्यावर मैलाचा दगड बनून उरतात
आपले कोवळे क्षण आणि तुझ्या गुंतलेल्या बटा
मला तर पुन्हा दोन्ही सारखेच वाटू लागले आहेत
आठवून सारखे सारखे मला छळू लागले आहेत
ओल्या मनाला पुन्हा पुन्हा गुंतवू लागले आहेत
तू दिलेली हळवी स्वप्ने आणि तुझी सावली
मला दोन्ही हल्ली सारखीच वाटू लागली आहेत
दोन्ही माझी पाठराखण करू लागली आहेत
दिवसरात्र दोन्ही माझी सोबत करू लागली आहेत
अशा सारख्या सारख्या वाटणाऱ्या गोष्टींचा गुंता मला
सोडवता येत नाही.......................
प्रेम कशाला म्हणतात तेच हल्ली मला कळत नाही.
महेश उकिडवे
ज्ञानोबाच्या, ना तुक्याच्या वंशाचा मी, ना गदिमा, बोरकर, खानोलकर, कुसुमाग्रजांच्या जातीतला मी, ना मी पुलं, शन्ना, वपू च्या पंथातला मी, ना मी गुरु, संदीप च्या जात्कुळातील मी, मग मी कोण? ह्याच प्रश्नाचे उत्तर शोधण्यासाठी ह्या ब्लॉग च्या माध्यमातून लिखाण करणार आहे. सदर ब्लॉग हा, कॅपिटल मार्केट, आर्थ-शास्त्र , मानवी संबंध ह्याला समर्पित असेल.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
मोरपंखी स्वप्न तिचे , पुन्हा एकवार
मोठ्या धीराची होती ती एक नाजूक परी नियतीने तिला भरडले घालून जात्यापरी शोधीत होती , भरकटलेल्या वादळात मिळेल का मला एक हळवे बेट प्रश्नांच...
-
नजरबंदी नव्हे ती एक मुकी मैफिल होती .... मोकळ्या शब्दांची ती अनोखी कैद होती फुटतील कसे बापुडे, अधरांचीच तर ती कैफ होती
-
भलते सलते वागणे तुझे .... चांदण्यात फिरताना हळूच हात माझा धरतेस , हलकेच माझ्या कानात काहीतरी सांगतेस, गालातल्या गालात मग खुदकन हसतेस हल्ल...
No comments:
Post a Comment