बहर काय कमी होता दारी प्राजक्ताचा ,
तरी सयेने भेट धाडली,
सदा पावसात नाहणारा मी ,
ती डोळ्यांच्या कडा धावून आली,
अंगणी माझ्या आला होता चंद्र वेडा त्या रात्री....
वरती ढगात मात्र पावसाची बरसात होती....
ती अशी मिठीत भिजलेली ,
वर बिजली थरथरत उभी होती....
छंद होता तिला न्यारा, पावसात भिजण्याचा....
अशी उभी मी पावसात , कुंद त्या समयी ...
वेड्या रानफुलांनी का भरावी ओंजळ माझी ...
टपटप पडले मोती काही.
टिपण्या धावले तर झाली ओंजळ रीती...
दरवळला तो गंध चोही कडे त्या रानवेड्या फुलांचा
सोबत तोही तसाच वाहून गेला...
छंद न्यारा पावसाचा तिला एकटी करून गेला
छंद न्यारा पावसाचा तिला एकटी करून गेला
No comments:
Post a Comment